| tiemaatschappij. De werkelijk maatschappijkritische geluiden komen dan ook veelal uit Heidelberg. Ook de verbinding met de Duitse politiek ligt hier: de Duitse Grünen zijn door de Heidelbergers middels het rapport "Trau keinem computer den du nicht (er)tragen kannst" uitgebreid geadviseerd over computers, informatiemaatschappij en wat daar zoal verder bij komt kijken. In Heidelberg moet ook de echte hacker-ethiek gezocht worden: Brazil en Steven Levy kennen ze hier 'auswendig'. In Keulen was al heel vroeg een groep met mailboxen en netwerken aan het spelen. Technisch is deze groep zeer goed, maar hiermee hadden ze al zo veel lol dat echte hacking hier nooit van de grond gekomen is. Deze groep heeft pas invloed gewonnen toen networking binnen de CCC belangrijker werd. Een van de mailboxen wordt door de Socialistische computerclub gerund. Dan is er nog een vreemde eend in de bijt: in Bielefeld zit een groep computerkunstenaars die op een geheel alternatieve manier probeert iets met de computer te doen. Hebben met het hele modem-gedoe weinig te doen, maar voelen zich in een groep alternatieve computergebruikers toch goed thuis. Conflicten Binnen de CCC zijn ook de nodige conflicten. Deze zijn echter niet zo zeer tussen de regio's als wel tussen de leden en de top van de CCC. (Misschien is het conflict met München over de te harde uitspraken in de pers een uitzondering). De leden verwijten de top te publiciteitsgeil te zijn en te veel in de openbaarheid te treden. De top verweert zich door te zeggen dat het nodig is bepaalde zaken steeds weer onder de aandacht van mensen te brengen. Ze zegt dat zij ook door veel leden zelf naar voren geschoven wordt omdat veel leden niet in de open- |
baarheid willen treden. Van de leden is vaak ook harde kritiek op Steffen Wernery te horen. Vooral toen hij probeerde zijn gevangenisverhaal uit Frankrijk aan de hoogste bieder te verkopen moest hij het zwaar ontgelden. Enige leden dreigden met opzeggen van hun lidmaatschap, maar het lijkt er op dat de zaak met een sisser is afgelopen. Ook binnen de top van de CCC zijn spanningen. Een van de lastige kwesties is de ruzie rond Jürgen Wieckman. Jürgen is behalve hacker ook journalist en heeft meegewerkt aan 'Das Chaos Computer Buch'. Dit boek bevat behalve de geschiedenis van de CCC ook enige zeldzame kijkjes in de keuken, en dat is Jürgen niet onverdeeld in dank afgenomen. Het is voor een Nederlande hacker bepaald een schok om te zien hoe sommige hackers daar tegenover elkaar staan. Jürgen belt naar de organisatie van het congres; hij heeft een auto nodig om hem met zijn spullen naar het congres te vervoeren. Een van de aanwezige bestuursleden wordt gevraagd Jürgen op te halen. "Welke Jürgen?" vraagt hij. "Jürgen Wieckman". "Nee, die mag ik niet, sorry, dat doe ik niet." Voordat ik december vorig jaar in Hamburg was dacht ik altijd dat het beter was als we ons inNederland niet in een groep organiseerden, om dit soort problemen te voorkomen. Maar op het congres heb ik aan den lijve ondervonden hoe goed het is om iets van een organisatie te hebben. Samenkomsten kunnen gemakkelijker worden georganiseerd en de hacker-beweging is toegankelijker. Het bestaat niet langer alleen maar uit hele kleine bijeenkomsten bij mensen thuis, maar dan kunnen ook wat grotere dingen gedaan worden, zodat er meer mensen met hacken kennis kunnen maken. |