Truuk 1: Ik duw mijn kluis dicht en loop naar de terminal om te betalen. Een andere man staat daar voor zijn kluis te betalen (denk ik), dus ik wacht geduldig op mijn beurt. Als de man klaar is duwt een medeplichtige met z'n voet een ander kluisje in hetzelfde blok dicht. Ben ik aan de beurt dan betaal ik voor dit kluisje: leeg dus. Pas als ik terug kom en het lege kluisje openmaak zie ik dat het kluisnummer op mijn kaartje niet klopt. Maar dan is het al te laat……
Truuk 2: Een stel stervensrijke Amerikanen staan te hannessen met hun bagage. "Nice city, Kopenhagen". "Shut up John, this is Amsterdam, give me that suitcase. Oh these stupid computers."
Op het toppunt van hun gehannes biedt een goed Engels sprekende heer zijn diensten aan. Hij weet wel hoe het systeem werkt. Je stopt je spullen er in en betaalt. Je krijgt dan een kaartje en dat kun je zo vaak gebruiken als je wilt om weer in je kluis te komen. Na 24 uur is het niet geldig. Hij raadt ze wel aan om het even te testen, want zeker weet je het met deze dingen nooit.
De vertrouwende Amerikanen gaan haast huilen van zoveel behulpzaamheid, stoppen snel hun spullen in de kluis en betalen voor de kaart. Daarna proberen ze hem nog even uit. Gerustgesteld dat alles in orde is steken ze hun kaart in de zak, duwen de kluis dicht en lopen weg.
De computer intussen denkt een stel nieuwe klanten te hebben en wil weer geld zien. Als binnen anderhalve minuut niet betaald wordt, opent het apparaat boos de kluis in kwestie en gaat weer digitale schaapjes tellen.
Truuk 3: Simpelere variant op truuk 1. Je duwt valk voordat het slachtoffer zijn kluisje dichtdoet een ander kluisje dicht en laat het slachtoffer voor dat kluisje betalen
Toen ik de geruchten over dit nieuwe systeem hoorde heb ik de proef maar eens op de som genomen. Ik heb een lege kluis gesloten en ben later die nacht teruggekomen om hem weer te openen. Ik deed alsof ik het slachtoffer was van truuk 1. "Help, ik stop mijn kaartje er in en het ding doet de verkeerde kluis open." Ik belandde via de bagagemedewerker van de NS ("Sja, dat is natuurlijk Uw eigen schuld. Neuh, daarvoor zijn wij niet aansprakelijk") uiteindelijk bij de spoorwegpolitie. De dienstdoende agent vertelde mij een aantal interessante details, waaronder de bovenstaande truuks, maar hij vertelde meer:
"De NS is het gedoe met die kluizen zat. Alle informatie over onregelmatigheden met die kluizen die wij hier inzamelen gaat naar de juridische afdeling van de NS. Die kunnen dat weer gebruiken voor een juridische procedure tegen de exploitant."
De juridische afdeling van de NS spreekt bij monde van Dhr. Dronker wel van een juridische procedure tegen de BEM (Bagagekluizen Exploitatie Maatschappij); "Maar dat die iets met de Amsterdamse stationskluizen te maken heeft is Uw eigen conclusie. In het belang van de NS en Servex kan ik over de procedure niets zeggen." (Servex is een volle NS-dochter die onder meer de afgifte van exploitatievergunningen voor stationskluizen regelt.)
En de BEM zelf? De in Roermond gevestigde firma laat haar telefoonlijn door een antwoordapparaat opnemen maar vergeet het bandje af te luisteren.
